Moxie: seksistische highschool krijgt lesje feminisme (2024)

Maak je seksisme, giftige mannelijkheid en dubbele standaarden mee, dan wil je het net als de tienermeiden in Moxie soms uitschreeuwen. Of zo’n arrogante macho in ieder geval stevig en gevat op z’n plek zetten. Maar je vindt vaak de juiste woorden niet. Die schieten achteraf pas te binnen. Dus je beheerst je, doet het ‘verstandige’. Je wilt niet de zeikerd of de bitch zijn. Of erger nog, uitgemaakt worden voor feminist. Natuurlijk ben je voor gelijke behandeling en alles, maar dat f-woord schrikt iedereen af. Dan maar liever laten gaan. De scholieren in de nieuwe high school dramedy Moxie van comédienne Amy Poehler (SNL, Parks and Recreation) laten het niet langer gaan en komen in actie.

Initiatiefnemer is de 16-jarige Vivian (Hadley Robinson). Een wat timide meid die zich steeds meer stoort aan het vervelende gedrag van de jongens op haar school. Hun jaarlijkse ranking bijvoorbeeld, waarop de meiden worden ingedeeld in categorieën als ‘meest DTF’ (down to f*ck), ‘beste borsten’, ‘beste kont’ en 'toekomstige MILF'. Of de agressieve manier waarop ze reageren als je als meisje niet op hun versierpogingen (lees: halve aanrandingen) ingaat. Vivian legt zich er net als de andere meiden in haar klas aanvankelijk maar bij neer: boys will be boys…toch?

Tot de komst van de nieuwe klasgenoot Lucy (Alycia Pascual-Pena). Die de populaire football-aanvoerder Mitchell (Patrick Schwarzenegger) wél even goed op z’n plek zet als hij te ver gaat met z’n dirty avances. Wanneer Vivian ziet dat Lucy vervolgens wordt lastiggevallen door de in z’n ego aangetaste pretty boy, troost ze haar met de woorden dat Mitchell altijd al een eikel is geweest en dat ze hem gewoon moet negeren. Hell no, vindt Lucy. Dit gevaarlijke gedrag moet je niet pikken. Geïnspireerd door deze strijdbaarheid, haar eigen feministische moeder (voorheen een punky activist, gespeeld door Poehler zelf) én de vondst van mama’s oude koffer vol pamfletten, muziek en foto’s begint Vivian haar eigen anonieme protestmagazine: Moxie. Het wordt al snel een hit op haar school en steeds meer meiden verenigen zich voor gezamenlijke protestacties. Ze voeren campagne voor het succesvolle vrouwelijke voetbalteam dat minder aandacht en geld krijgt dan het verliezende football-team, en verenigen zich in acties als ‘allemaal een topje aan’ of 'teken sterretjes op je hand'. Heel tof, al die girlpower. Maar de steeds radicalere Vivian slaat door en de relaties met haar BFF, superlieve vriendje en haar moeder komen onder druk te staan.

Moxie is niet alleen een feministische highschoolfilm, hij is ook woke. Al komt dat niet erg lekker uit de verf. Ik heb de young adult-roman waarop Poehler zich baseerde niet gelezen, maar in haar film voelt het woke-gehalte geforceerd en rommelig. De donkere achtergestelde voetbalster, de transpersoon, het meisje in de rolstoel, de latina leerling die de docent wijst op de overkill aan witte-mannen-boeken op hun literatuurlijst … ja Moxie is mooi divers, bewust en 'heel 2021', maar verdere verdieping ontbreekt. Deze personages hebben amper dialoog, en maken nul ontwikkeling door óf hun verhaallijntje wordt onverwacht afgekapt. Alleen Vivians coming-of-rage-belevenis (Poehlers woorden) staat centraal, in een woke decor van eendimensionale bijfiguren van wie je meer wil weten.

En over vlakke personages gesproken: wat was het toch een verademing geweest als de seksistische stereotypes als Mitchell ook iets meer achtergrond kregen. Dit soort omhooggevallen macho etterbakken kennen nu wel. Maar wat triggert hen eigenlijk? Waarom steunt Vivians perfecte vriendje Seth (Nico Hiraga) de meidenbeweging wel en Mitchell niet? Wat voor gesprekken voeren deze boys onderling en leren zij ook iets? Ik zie een idee voor een vervolg…